Glitter, glamour et gebroken harten

© CPU – Nathan Dobbelaere

Op vierentwintig januari kon je een fractie van een seconde het collectieve geluid van brekende meisjesharten horen. Op die dag maakte Brendon Urie via les médias sociaux namelijk wereldkundig dat Panic! At The Disco er het bijltje bij neerlegt. Na een rollercoaster van een carrière die achttien jaar wist te omvatten heeft Urie besloten zich in de toekomst te gaan toespitsen op het prille vaderschap. Dat gegeven gaf de laatste passage van Panic! At The Disco in ons land uiteraard een bitterzoete toets. Voor vele fans die opgroeiden met de band voelde dit slot ongetwijfeld aan als een zonde en een tragedie, maar dat betekent niet dat er geen ruimte was voor een spetterend afscheidsfeest.

Een piepkleine domper op de feestvreugde was dat vele fans hun weg naar het Sportpaleis niet hadden gevonden. Na een uitverkocht concert en de Lotto Arena en 2019 waren er duidelijk ‘grands espoirs’ om hetzelfde te doen met de grootste arena van ons land. Lag het aan de matige ontvangst van langspeler Vive Las Vengeance, of ietwat aan een overschatting van de populariteit van de groep in ons land? Het Sportpaleis bleek in elk geval een paar maten te groot voor Urie en de zijnen, waardoor de band niet enkel met een afgesloten bovenste ring maar ook verrassend veel lege plekken op de tribunes geconfronteerd werd. Voor de muzikale afscheidsrede van de band in een halflege concerttempel van start ging, kregen we echter nog een fijn aperitief voorgeschoteld in de vorm van FLETCHER.

© CPU – Cédric Depraetere

Cari Elise Fletcher est uiteraard al lang geen nobele onbekende meer. Vorig jaar in mei stond de Amerikaanse nog overtuigend in de Ballroom van de UN B, nu was de grootste concertzaal van het land aan de beurt. Dat er veel gebeurd est le passage sinds die laatste, mag duidelijk zijn. Niet alleen speelde de zangeres meer dan honderd montre en 2022 sur de hele aardbol, ze bracht ook haar langverwachte debuutalbum uit dat het tot plek 15 in de Amerikaanse Billboard 200 wist te schoppen. Ook wij waren meilleure porte gecharmeerd Fille de mes rêves en waren dan ook benieuwd om te ontdekken hoe de nieuwe nummers zich laten vertalen naar het podium. Al bij ouvre “Guess We Lied…” en “Sting”viel op dat FLETCHER volop de kaart van dansbare arenapop trekt en zich presenteert als een soort liefdeskind van girl in red en Halsey. Die aanpak werkt en resulteerde dan ook in een optreden dat, ondanks de lage opkomst, behoorlijk wat sfeer wist te genereren. “Serial Heartbreaker” bleek heerlijk speelse disco en “Girl of My Dreams” un banger onvervalste die het vocal bereik van Cari Elise Fletcher in de schijnwerpers wist te zetten. Toch waren het hitsingle “Undrunk” en “Becky’s So Hot” die de meeste aandacht bij het publicek wisten te genereren. Laatstgenoemde nummer lijkt, mede door wat gezonde controverse op TikTok, dan ook uitgegroeid te zijn tot een queeranthem. Openen in een nauwelijks gevulde arena voor een andere band is zelden een dankbare opdracht, maar FLETCHER kweet zich met een resem solide popsongs en een sterke performance uitstekend van haar taak.

Na al die jaren in het vak hoeft niemand Panic! At The Disco ne permet pas de lire le début spectaculaire d’un concert. De groep heeft uiteraard altijd al een oog gehad voor bombast en theatraliteit, wat ervoor zorgt dat het niemand verbaasde dat het optreden van start ging met een staaltje publiek opzwepen van jewelste. De aftellende klok wist de – weliswaar niet voltallige – zaal toch op te warmen richting een kookpunt van anticipatie. De duisternis die de arena haast leek op te slokken na het vallen van de nul, maakte plaats voor trage stroboscopen en rook die het podium streelde. De silhouetten van muzikanten voor het grote scherm deden fans reikhalzend uitkijken naar de komst van Brendon Urie. We kregen de man van de avond eerder te horen dan te zien toen zijn herkenbare stem voor het eerst die avond door de luidsprekers te horen was. Urie zette “Say Amen (Saturday Night)” in, terwijl op het scherm zijn tocht richting het podium door de coulissen gevolgd werd. Wanneer de zanger uiteindelijk als een duiveltje uit een doosje op het midden van het podium kwam gerend, gingen fans logischerwijze door het dak. Met een spotlight op hem gericht, terwijl vlammen aan de achterkant van het podium de hoogte werden ingespuwd, maakte Panic! Au Disco zijn intrede. En tant que mise en scène kon het tellen.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Panique! At The Disco schoot gejaagd uit de startblokken rencontré hits als “Hey Look Ma I Made It” en “Don’t Threaten Me With A Good Time” die wisten te illustreren dat Urie’s stembereik van vier octaven ook live nog steeds weet te imponeren. Wetende dat dit optreden het allerlaatste van de band lijkt te worden in ons land, gaf ook een nummer als “This Is Gospel” een net wat intensere lading. Les fans de Duizenden die samen met Urie uit volle borst ‘Si tu m’aimes, laisse-moi partir !’ meezongen, leverde al vroeg op de avond een kippenvelmomentje op. Een ander vroeg hoogtepunt kwam er in de vorm van het donkere “Emperor’s New Clothes” waar de meerwaarde van de uitstekende liveband, y comprisief koperblazers, netjes tot zijn recht kwam. Toch was het ook nu weer ceremoniemeester Brendon Urie die het meest de aandacht op zich wist te vestigen met een hoge vocale uithaal die op gejuich uit de zaal kon rekenen.

Het pad dat panique! At The Disco na een openingssalvo aan hits koos, kon helaas op wat minder enthousiasme rekenen bij het publiek om ons heen. Deze tour staat uiteraard in het teken van meest recente langspeler Vive la vengeance, dus nummers uit dat album zouden sowieso hun weg naar de setlist vinden. Verrassend genoeg koos de band er echter niet voor om een ​​selectie aan nummers te verdelen doorheen de set, maar eerder om het middenluik van het optreden op te hangen aan een integrale renditie van de plaat. Alle twaalf de chenilles van Vive la vengeance werden na een kort tussenfilmpje voorgesteld aan het publiek. Het is zonder twijfel een gedurfde keuze, maar we durven niet met zekerheid zeggen of het wel de juiste was voor deze avond.

© CPU – Nathan Dobbelaere

De nummers van Vive la vengeance evoceren uiteraard de sfeer van een artiste die erg bedreven is in de glitter en glamour van Vegas, maar het er uiteindelijk mee gehad heeft. Dat geeft een nummer als “Sad Clown” waarin Urie de ‘Leave me alone’ van het refrein uitschreeuwt tegenwoordig bijna wrange weerhaakjes. Qua sfeerzetting voelde het volledige album in volgorde spelen dus zeker en vaste als een plausibele artistieke keuze. Het glassen muiltje begon echter te knellen rond de voet van Assepoester wanneer duidelijk werd dat vele nummers van het album behoorlijk inwisselbaar zijn. Un numéro accrocheur comme « Middle of a Break Up » dans le Sportpaleis daardoor opgevolgd door mindere goden als « Local God ». Het bekoelde enthousiasme van een groot deel van het publicek sprak dan ook boekdelen. Brendon Urie waagde zich aan een gok die dus niet bepaald een royal flush opleverde.

Desondanks viel er ook in het middenluik nog behoorlijk wat te genieten in het Sportpaleis. De volwaardige band met strijkers en koperblazers wist constant voor een vol geluid te zorgen, er waren lasers indrukwekkende beelden op het grote scherm. Er was kortom dus alles wat je van een Amerikaanse spektakelshow zou verwachten die uitvoerig referert naar Las Vegas, maar er was vooral Brendon Urie. De enige constante binnen de bijna twee decennia dat de band bestond, bewees gisterenavond constant een rasentertainer te zijn die vlotjes de toonladder op en af ​​weet te klimmen. Met een nummer als het wel erg gretig naar Queen knipogende “God Killed Rock and Roll” en het aanstekelijke “Say It Louder” wist Urie vooral door charme en vakmanschap bij momenten dan ook het publick terug voor zich te winnen.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Je voelde haast een zucht van opluchting door het Sportpaleis trekken toen het laatste nummer van Vive la vengeance de revue was gepasseerd en we terug tot de orde van de dag konden gaan. De fans zaten te snakken naar hits, en kregen die in het laatste luik dan ook netjes aangereikt. Een nummer als “Girls/Girls/Boys” dreef op een zee van regenboogkleuren, liefde en neerdwarrelende confetti. “Neuf l’après-midi” werd dan weer onthaald als een vriend die velen al in tijden niet meer hadden gezien.

Dat een arena niet voltallig hoeft te zijn om luid te explosiveren, werd gelukkig al snel duidelijk bij de eerste herkenbare noten van “I Write Sins Not Tragedies”. Het is een nummer dat destijds bij velen het vuur aan de lont stak, een soundtrack voor menig slaapkamer bij het opgroeien. Je kreeg het palpabele gevoel dat dit wel eens de laatste keer zou zijn dat het nummer op Belgische bodem gebracht zou worden, wat resulteerde in behoorlijk wat hees gezongen stembanden. Na die zegetocht zette Urie de laatste rechte lijn in met het toepasselijke “Victorious” en monsterhit “High Hopes” als boostende afsluiter.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Panique! At The Disco koos in het Sportpaleis niet voor de makkelijkste weg door zijn volledige nieuwe album in te passen tussen twee sets vol hits. Ondanks die uitdagende aanpak zagen we een uitstekende frontman aan het werk die geruggesteund door een sterke liveband de bombast en pathos van Las Vegas vakkundig naar de Scheldestad wist te brengen. Fans van het eerste uur kregen misschien niet he afscheid waar ze op hadden gehoopt, maar een slot in mineur is de laatste doortocht van Panic! At The Disco in ons land geenszins geworden. Aan het slot van de avond bedankte Brendon Urie het trouwe publiek nog voor achttien fijne jaren, dat gevoel bleek bij de fans in het Sportpaleis wederzijds.

Fan de photos ? Op onze Instagram staan ​​er nog veel meer !

Setlist :

Dites Amen (samedi soir)
Hé regarde maman, je l’ai fait
Ne me menacez pas avec un bon moment
C’est du gospel
Mlle Jackson
Habits neufs de l’empereur

Vive la vengeance
Au milieu d’une rupture
Ne laissez pas la lumière s’éteindre
Dieu local
Bannière étoilée
Dieu a tué le rock and roll
Dites-le plus fort
Sucrier
Quelque chose à propos de Maggie
clown triste
Par vous-même
Faites-le à mort

Filles/Filles/Garçons
Maison des souvenirs
Neuf heures de l’après-midi
Décès d’un célibataire
J’écris des péchés, pas des tragédies
Victorieux
Haute espoirs